9 września 2015, środaKorespondencja pochodzi z lat 1940-1951 i dotyczy tego okresu. Potockiego i Poklewskiego łączyła przyjaźń, wspólnota poglądów i wyznawanych wartości, oraz pasja, z jaką oddawali się obronie tych wartości. Ich żywiołem była polityka, której byli wytrawnymi komentatorami.
Ich korespondencja jest ciekawym świadectwem historycznym, ważnym dla poznania historii polskiej emigracji, ale też wykraczającym zdecydowanie poza , , sprawę polską” – bo ukazującym całą zachodnią cywilizację, która w momencie wybuchu zimnej wojny staje naprzeciw komunistycznego zagrożenia, widma trzeciej wojny światowej i atomowej apokalipsy.
Potocki i Poklewski dzielą się wieściami o rodzinie i przyjaciołach, z bólem komentują swary polskiej emigracji i z niepokojem nasłuchują wiadomości ze stalinowskiej Polski. Najbardziej jednak gnębi ich pytanie, czy można uratować świat od komunizmu. Uważnie więc obserwują politykę USA i Wielkiej Brytanii, przyglądają się pierwszym próbom jednoczenia się Europy.
Potocki i Poklewski w swoich politycznych opiniach – niezależnie, czy dotyczą one Zachodu, polityków emigracyjnych czy wydarzeń w Polsce – okazują się przenikliwi, niezależni, dalekowzroczni. Dzięki temu, że żyli na przełomie różnych epok – a obok siebie mieli ludzi pamiętających doskonale wiek XIX, których swoimi względami zaszczycali cesarze i arcyksiążęta – czujemy w ich listach koloryt mijającego świata, co wynika też z tego, że obaj dobrze piszą. Z zainteresowaniem czyta się także te fragmenty ich listów, w których piszą oni o swoich lekturach, szczególnie dzieł historycznych. Jednym słowem, korespondencja ta daje czytelnikowi wiele satysfakcji.
Wielkim atutem tej książki są liczne zdjęcia, drzewa genealogiczne oraz bogate przypisy dotyczące autorów i osób, o których piszą, zawierające informacje na ogół nie do znalezienia w encyklopediach i internecie.
