10 września 2019, wtorek"Beyond The Blue Door" to 26 album Ronnie Earla. Ronnie Earl wierzy w moc muzyki, która uzdrawia umysł, i to wkrótce staje się jasne w 15 utworach na jego albumie. Oprócz Earla występują Dave Limina (fortepian i Hammond B3), Diane Blue (dodatkowe wokale), Forest Padgett (perkusja) i Paul Kochański (bas). Goście specjalni to David Bromberg, gitara akustyczna i wokal; Kim Wilson, harmonijka ustna i wokal; Greg Piccolo, saksofon tenorowy; Anthony Geraci, fortepian; i Peter Ward, gitara.
Ronnie Earl jest według wielu opinii najlepszym gitarzystą jaki kiedykolwiek pojawił się w muzyce rockowej. Urodził się 10 marca 1953 roku w Nowym Jorku. Z pochodzenia jest Węgrem (właściwe nazwisko - Horvath, ojciec - Akos, matka - Mutcika). Jako dziecko uczył się grać na fortepianie. Interesował się muzyką jazzową, głównie twórczością John'a Coltrane'a, Sonny'ego Rollins'a, West'a Montgomery'ego i Charles'a Mingus'a. Wiele wolnych chwil spędzał w różnych klubach jazzowych, głownie w "Village Vanguard". W 1974 roku przeniósł się do Bostonu, by podjąć studia na jednym z bostońskich uniwersytetów. W 1975 roku przypadkowo znalazł się w jednym z bostońskich klubów bluesowych, na koncercie Muddy'ego Waters'a. Koncert ten zafascynował go do tego stopnia, że od tej chwili zaczął słuchać wyłącznie płyt bluesowych (głownie B. B. King'a, Alberta King'a, Magic'a Sam'a, Otis'a Rush'a, Buddy'ego Guy'a oraz T-Bone'a Walker'a). Postanowił, że będzie grał bluesa, zaczął więc intensywnie ćwiczyć grę na gitarze.
W 1977 roku założył swój pierwszy zespół - Guitar Johnny& The Rythm Rockers. W latach 80-tych Ronnie Earl był już członkiem wysoko cenionego w USA big-bandu blusowo-jazzowego Roomful of Blues, gdzie w 1979 roku zastąpił samego Duke'a Robillard'a. W zespole tym występował przez 8 lat, stając się jego pierwszoplanową postacią. Roomful of Blues z Ronnie Earl'em w składzie zagrał niezliczone ilości koncertów (wg. niektórych źródeł do 300 rocznie) oraz nagrał 6 płyt. W 1987 roku Ronnie Earl opuścił szeregi Roomful of Blues i poświęcił się karierze solowej. Założył własny zespół - Ronnie Earl & The Broadcasters. Okres od 1993 do 1997 roku jest bezsprzecznie najlepszym okresem w karierze Ronnie'go Earl'a. Zdobył w tym czasie kilka prestiżowych nagród: w corocznej ankiecie pisma "Down Beat" płyta "Grateful Hearts: Blues & Ballads" została uznana za "Album roku", dwukrotnie uhonorowano go bardzo liczącą się nagrodą W. C. Handy'ego (tzw. "Bluesowy Oskar") dla najlepszego bluesowego gitarzysty roku (1997 i 1998).
Lista utworów:
1. Brand New Me
2. Baby How Long
3. Drown in My Own Tears
4. Alexis' Song
5. The Sweetest Man
6. It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry
7. A Soul That's Been Abused
8. Why Can't We Live Together
9. Blues With a Feeling
10. Tbone Stomp
11. Wolf Song
12. Peace of Mind
13. Drowning in a Sea of Love
14. Bringing Light (To a Dark Time)
15. Blues for Charlottesville
