4 maja 2018, piątekJedenastokrotnie nominowany do nagrody Grammy pianista, kompozytor, lider zespołu i edukator - Kenny Barron zdążył już udowodnić, że doskonale odnajduje się w niewielkich składach. Jego dwa poprzednie, wydane przez Impulse! Records albumy – "The Art of Conversation" i "Book of Intuition" – to, odpowiednio, doskonale brzmiący duet z Davem Hollandem oraz znakomite trio z perkusistą Jonathanem Blakiem i basistą Kiyoshim Kitagawą. Kolejne dokonanie Barrona to płyta "Concentric Circles", na której ponownie usłyszymy Blake'a i Kitagawę. Tym razem, lider zdecydował się poszerzyć paletę dźwięków i włączył do składu saksofonistę tenorowego i sopranowego - Daynę Stephensa oraz trębacza – Mike'a Rodrigueza.
"Concentric Circles" nie jest pierwszym kwintetem Barrona. Zarówno jego debiutancki album "You Had Better Listen" (1968), nagrany z trębaczem Jimmym Owensem oraz jego pierwszy krążek, na którym Barron liderował samodzielnie, "Sunset to Dawn" (1973), to dzieła kwintetu. W kolejnej dekadzie artysta stanął na czele zespołu, w którego skład weszli saksofonista John Stubblefield, basista Cecil McBee, perkusista Victor Lewis i trębacz Wallace Roney. Grupa nagrała legendarny już album "What If". Dwa lata później, w ukazał się krążek "Live at Fat Tuesdays", na którym Roneya zastąpił Eddie Henderson.
Barron grywał w kwintetach również w latach 90, także w pierwszej dekadzie XXI wieku. W 2004 roku, artysta wydał album "Images", na którym pojawił się, między innymi, Kitagawa. "Concentric Circles" to pierwszy kwintet artysty od tamtego czasu.
Album zawiera zestaw ujmujących, niepublikowanych dotąd, kompozycji. Krążek rozpoczyna się mocnym akcentem. "DPW" to szybki, hardbopowy utwór, będący hołdem dla Ditmas Park West – znajdującej się na terenie nowojorskiego Brooklynu okolicy, którą zamieszkuje artysta.
Utwór tytułowy, to z kolei powabny walc, rozbujany przez znakomitą grę sekcji rytmicznej, wzbogacony pięknymi partiami solowymi Barrona, Stephensa i Rodrigueza.
Następnie słyszymy utrzymaną w metrum 6/8 kompozycję "Blue Waters" oraz dość mroczną balladę "A Short Journey". Album ponownie uderza w nieco weselsze tony utworem "Aquele Frevo Axe", będącym interpretacją kompozycji Cetano Veloso i Cezara Mendesa. Spokój tej muzyki kończy się wraz z utworem "Von Hangman", w którym fortepian, trąbka i waltornia podróżują przez labirynt zygzakowatych fraz, poganianych jeszcze przez sekcję rytmiczną.
Nastrój ponownie uspokaja się podczas "In the Dark". Barron skomponował ten utwór w 2009 roku na potrzeby filmu "Another Harvest Moon". Choć tytuł ten ostatecznie nie znalazł się na ścieżce dźwiękowej, pozostaje świadectwem wszechstronności pianisty. W kolejnym utworze artysta kłania się muzyce latynoskiej ("Baile"), a następnie sięga po kolejny cover - "L's Bop" Lenny'ego White'a, po którym następuje "I'm Just Sayin" z funkującą partią basu Kitagawy.
Klimat płyty przywodzina na myśl nagrania Theloniousa Monka – jednego z najważniejszych dla Barrona artystów. Podobnie jak w przypadku innych albumów, Barron oddaje mu hołd, wykonując jedną z jego najbardziej lubianych kompozycji. "Concentric Circles" kończy się solową, fortepianową intepretacją "Reflections" Monka – utworu, po który Barron sięgał już wiele razy.
74-latek, którego magazyn "Jazz Weekly" nazwał niegdyś "najbardziej lirycznym pianistą naszych czasów" ponownie osiąga szczyty kreatywności. "Concentric Circles" to kolejny klejnot w koronie Kenny'ego Barrona – z pewnością nie ostatni.
Lista utworów:
1. DPW
2. Concentric Circles
3. Blue Waters
4. A Short Journey
5. Aquele frevo axe
6. Von Hangman
7. In the Dark
8. Baile
9. L's Bop
10. I'm Just Sayin'
11. Reflections
