16 maja 2016, poniedziałekTak o Dubaju nie pisał jeszcze nikt!
Pełen sprzeczności Dubaj od lat intensywnie przykuwa uwagę świata. Dla jednych jest synonimem niewyobrażalnego bogactwa i rozmachu, obietnicą luksusowych wakacji w stylu „Baśni z tysiąca i jednej nocy”, dla innych pozbawionym charakteru miastem będącym wyrazem megalomańskich ambicji szejka Muhammada ibn Raszid Al Maktuma. Uważa się, że bogactwo Dubaju pochodzi ze złóż ropy naftowej, ale rzeczywistym jego źródłem są turystyka, finanse, transport lotniczy i przede wszystkim ogromne inwestycje w najszybciej rozwijający się rynek nieruchomości na świecie.
Jaki naprawdę jest Dubaj? Czego nie widzą turyści? Czy zadłużonemu na ponad 100 miliardów dolarów miastu nie należałoby się wreszcie krytycznie przyjrzeć? - z takimi pytaniami mierzy się Jacek Pałkiewicz w swojej najnowszej książce. Bo przecież to miasto, jak każda tego typu metropolia na świecie, ma drugą stronę medalu. Powiedzmy sobie szczerze – dość kłopotliwą dla władz. Wystarczy tylko dotrzeć na jego przedmieścia, żeby odkryć przerażające getta, zamieszkane przez setki tysięcy Hindusów i Pakistańczyków, których rękoma wybudowano na pustyni ten sięgający nieba arabski Manhattan. Pozbawieni paszportów i nędznie wynagradzani za swoją ciężką pracę każdego dnia walczą tu o przetrwanie, wierząc, że taki jest ich los. Poznawszy ich historie, trudniej zachwycić się dubajskim emiratem. Już nie da się swobodnie odpocząć wśród milionów ton betonu i szkła, przestają fascynować oferty najwspanialszych hoteli, sklepów i restauracji, nie budzi już podziwu wyścig w kierunku nieokiełznanego luksusu. Dubaj zaczyna po prostu uwierać.
