24 czerwca 2016, piątekPowieść psychologiczno-obyczajowa, dziejąca się w Warszawie w latach 1995-2013. Historia osobliwego związku heteroseksualisty i geja, których łączą seks i przyjaźń, i którzy jednocześnie próbują ułożyć osobno swe życia, bo w żadnym razie nie są dla siebie stworzeni.
Opowieść o chcianym/niechcianym romansie/nieromansie zmienia się w sagę rodziny paczłorkowej, w której niemal każdy ma coś do ukrycia. W otoczeniu Damiana, geja, są jego matka, siostra, szwagier i kolejni mężczyźni. Alek wciąż szuka kobiety idealnej, stając się ojcem dwojga dzieci. Jego dziwna, nierosnąca a charyzmatyczna córka Bogusia, zwana przez siebie samą Canaretto, niespodziewanie połączy wiele osób, a obu głównych bohaterów powieści będzie nazywać ojcami. Nie bez znaczenia dla powieściowych postaci jest wieloletnia budowa warszawskiego metra, śmierć polskiego papieża, a także. . . katastrofa smoleńska, pokazana tu w dość zaskakujący sposób.
Książka nie jest publicystyką, wtłoczoną w ramy fabularne. Nie stanowi krzyczącego głosu w kwestii praw dla gejów (powieściowy gej nie jest nawet specjalnie sympatyczny), choć oczywiście opowiada się za szeroko rozumianymi równością i tolerancją. Raczej przypomina i uświadamia, że wykształcone w nas z różnych powodów takie a nie inne sposoby myślenia nam samym stają na przeszkodzie we właściwej ocenie, a zatem i zrozumieniu tego, co ostatecznie właśnie nas dotyczy.
