10 maja 2013, piątekPrzełom XII i XIII w. Tereny dzisiejszej Hiszpanii i Maroka. Głównym bohaterem jest Diego z Malagón, młody syn ubogiego kastylijskiego karczmarza. Karczma leży na pograniczu al-Andalus, południowej krainy we władaniu Maurów, oraz pozostałej części półwyspu Iberyjskiego, gdzie rządzą chrześcijanie. Po klęsce oddziałów Alfonsa VIII Kastylijskiego pod Alarcos w 1195 r. zwycięscy Almohadzi atakują Malagón. Diegowi jako jedynemu z całej rodziny udaje się uratować. Za najwierniejszą towarzyszkę swych pasjonujących przygód będzie miał odtąd ukochaną klacz rasy arabskiej, Sabbę. Zgodnie z ostatnią wolą ojca, Diego wyrusza do Toledo, by zdobyć tam wykształcenie. Nie jest to łatwe, wiedza jest bowiem w tych czasach niemal wyłącznym przywilejem duchowieństwa. Jednak Toledo to miasto szczególne, ożywcza mieszanka trzech kultur: chrześcijańskiej, muzułmańskiej i żydowskiej. Pod okiem mistrza Galiba – muzułmanina, człowieka światłego, których schronił się tu przed fanatyzmem swych współwyznawców, Diego zdobywa cenny oraz nowatorski na swoje czasy fach weterynarza.
