4 lipca 2018, środaWiosną 1939 roku powołano w Londynie do życia ściśle tajną organizację: jej celem było knucie, mające doprowadzić do zniszczenia machinę wojenną Hitlera za pomocą spektakularnych aktów sabotażu. Działania partyzanckie, które potem prowadzono, były równie wyjątkowe jak sześciu mężczyzn, którzy nimi kierowali. Churchill wybrał ich, bo byli wściekle pomysłowi i nie mieli w sobie nic z dżentelmenów. Jeden z nich, Cecil Clarke, niepospolity inżynier, pracował w latach trzydziestych XX wieku nad konstrukcją futurystycznych przyczep kampingowych. Teraz jego talent został zaprzęgnięty do mniej szlachetnego zadania: miał zbudować brudną bombę do zamachu na ulubieńca Hitlera, Reinharda Heydricha. Kolejnym członkiem tej grupy był William Fairbairn, zażywny emeryt, a jednocześnie światowy ekspert w dziedzinie skrytobójstwa. Miał szkolić partyzantów zrzucanych na spadochronach za linią wroga. Ta szóstka, dowodzona przez znanego z wytworności Szkota, Colina Gubbinsa, tworzyła tajną wewnętrzną komórkę, która zaplanowała najzuchwalsze akty sabotażu w czasie drugiej wojny światowej. Winston Churchill nazywał ją swoim Ministerstwem Niedżentelmeńskich Działań Wojennych. Jego sześciu "ministrów", wspomaganych przez grupę niesamowitych kobiet, wykazało się taką skutecznością, że udało się im zmienić przebieg wojny.
Historia przedstawiona w "Ministerstwie niedżentelmeńskich działań wojennych" z typową dla Gilesa Miltona werwą i okiem do szczegółów, bazuje na gruntownych badaniach i nieznanych do tej pory materiałach archiwalnych. Wciągająca i barwna opowieść o brawurowych czynach i przygodzie jest także być może ostatnią zapełnioną białą kartą z dziejów drugiej wojny światowej.
"Milton ma niesamowite oko do szczegółów, dzięki czemu obrazowo przywołuje przeszłość do życia".
"The Spectator"
"Mistrz opowieści historycznej".
"Sunday Times"
"Niezachwiana pewność siebie, z jaką Milton pisze, jest oparta na gruntownych badaniach i jego inteligencji".
"Times Literary Supplement"
