20 września 2011, wtorekZbigniew Wodecki – mistrz autoironii – z wielkim dystansem prezentuje swoje życie. Dzieciństwo, gdy chciał być Robin Hoodem, lata mordęgi na skrzypcach, bo nie chciały same grać, bandę, z którą rozrabiał, liceum muzyczne, z którego został wyrzucony, wreszcie szybkie wchodzenie, przez znaczące estrady Europy, w dorosłość. Miał 27 lat, 6 lat pracy w orkiestrze, pierwsze przeboje i troje dzieci, gdy zdawał maturę. Mógł zostać w Niemczech, ale nie chciało mu się uczyć języka, mógł robić karierę jako skrzypek, ale wolał śpiewać, co nie przeszkadza mu bardziej cenić muzyków. Uwielbia popularność, dba o nią i nie boi się jej pułapek. Lubi zarabiać pieniądze, których ciągle za mało, ale nie stroni od koncertów charytatywnych. Ironizuje na temat tego, co osiągnął, ale też dobrze zna swą wartość. To pozwala mu szczerze mówić o show-biznesie, o pracy z Ewą Demarczyk, a także o kulisach „Tańca z gwiazdami”.Mistrz opowiadania o sobie, ale i zwięzłej charakterystyki innych, czego dowodzi w zamykającym książkę Alfabecie. Poprzedza go 13 rozdziałów, w których artysta ze swym rówieśnikiem, krakowskim dziennikarzem Wacławem Krupińskim prowadzi wartki, dowcipny, pełen anegdot i bon motów dialog. I obaj wierzą, czego nie kryją we wstępie, że książka będzie się podobać. Jak piosenki Zbigniewa Wodeckiego.Książka ukazuje się w roku jubileuszowym – 40 lat pracy artystycznej Zbigniewa Wodeckiego.
